Sneller optrekken

Nuna 11 heeft een nieuwe motorcontroller, die regelt hoeveel stroom er door de motor loopt. Hierdoor kan Nuna 11 sneller optrekken, beter klimmen en goed deelnemen aan het stadsverkeer.

Asymmetrisch

De wielplaatsing van Nuna 11 is assymmetrisch: er zitten twee wielen rechts en één wiel links. Het was hierdoor een uitdaging om de zonneauto goed te laten sturen. Er werd geoefend op een omgebouwde skelter genaamd ‘Barry’. Zo wist het team zeker dat het systeem goed werkt voordat deze in de echte zonneauto werd ingebouwd.

Vliegtuigvleugels

Nuna 11 heeft een aerodynamische vorm, deze bestaat uit drie vliegtuigvleugelprofielen die naast elkaar zijn gezet. In tegenstelling tot een vliegtuig is een opwaartste kracht bij zonneraces niet gewenst, dan zou de auto snel de weg af waaien. Daarom is het zonnepaneel enkele graden gekanteld en de vorm van de vliegtuigvleugel is aangepast. Dit maakt Nuna 11 extra stabiel bij zijwind.

Nuna Phoenix

Nuna 11S

Nuna 11

Nuna 11 is een unieke zonneauto: het was de eerste assymmetrische catamaran in de geschiedenis met twee wielen rechts en één wiel links. Dit bracht veel nieuwe uitdagingen, voornamelijk met sturen en stabiliteit. Door het paneel enkele graden onder een hoek te zetten slaagde het team erin om de auto stabiel te maken onder zijwind. En onder deze hoek zou het paneel meer zonlicht vangen in Australië.

De zonneauto was ontworpen voor de bekende race in Australië maar helaas werd deze afgelast door Covid-19. Desondanks vond het team samen met andere Europese zonneteams hun eigen race: de Moroccan Solar Challenge. Deze race loopt ongeveer 2500 kilometer door de Sahara, bestaande uit vijf etappes en start en finish in de havenstad Agadir.

Het was een uitdagende race. Regelmatig moest Nuna 11 remmen voor een overstekende kameel of geit, week de zonneracer uit voor een stuifduin van Sahara zand op de weg, of stond de motor op volle toeren om een zware bergpas te trotseren. Een zandstorm 's nachts legde het kamp plat waardoor de teamleden in de volgauto’s moesten slapen, en een ernstige buikgriep sloeg toe waardoor ruim de helft van het team niet in staat was om deel te nemen aan de laatste etappe. Veel teams haalden de finish niet, alle zonneauto’s waren immers ontworpen de outback van Australië en niet voor de ruige bergpassen en het drukke verkeer in Marokko. Desondanks finishte het team met een knappe derde plaats.